Κάποτε στον ελλαδικό χώρο υπήρχαν όμορφες φυλές ζώων που σήμερα τις βλέπουμε σε φωτογραφίες και σε εκθέσεις… χαμηλής ή μέτριας παραγωγικότητας, ανθεκτικές στις ιδιαίτερες τοπικές συνθήκες, με χαμηλές ή μέτριες απαιτήσεις… οι ανάγκες ενός λαού, που έτρωγε ντομάτα το καλοκαίρι και λάχανο το χειμώνα, καλύπτονταν. Κάποια στιγμή, η ντομάτα και το λάχανο έγιναν ολόχρονη παραγωγή, το κρέας καθημερινή και όχι μόνον κυριακάτικη παρουσία, τα γαλακτοκομικά προϊόντα διαδικασία επιλογής. Και οι ανάγκες δεν καλύπτονταν πλέον: τα ζώα έπρεπε να βελτιωθούν, να δώσουν μεγαλύτερη και καλύτερη παραγωγή, τα συστήματα εκτροφής να αλλάξουν, η διαχείριση του ζωικού κεφαλαίου να αλλάξει.

Το εγχείρημα ήταν πολύ εύκολο: εφόσον κάποιοι άλλοι είχαν αλλάξει όλη την παραγωγική διαδικασία πριν απο εμάς, την αγοράσαμε έτοιμη. Βελτιωμένα ζώα έρχονται απο το εξωτερικό, ενσταβλίζονται σε βελτιωμένες εγκαταστάσεις, διατρέφονται με βελτιωμένο τρόπο, αποδίδουν βελτιωμένα… οι ντόπιες φυλές υποβαθμίζονται, εξαφανίζονται, κάπου σώζονται χάρη σε κάποια προγράμματα οικονομικής ενίσχυσης και για όσο διάστημα λειτουργούν τα προγράμματα.

Ολα τα παραπάνω είναι γνωστά. Το ερέθισμα, για να ξαναγραφτούν, ήταν ένα άρθρο σε τοπική εφημερίδα σε σχέση με το καλωσόρισμα στην Βόρεια Ελλάδα μιας κίνησης για την παραγωγή του φημισμένου γιαπωνέζικου μοσχαριού. Θα ξαναγοράσουμε τεχνογνωσία με περηφάνια…δεν ξέρω πώς θα ονοματιστεί το κρέας που θα παραχθεί, γιατί σαφώς οι Ιάπωνες φρόντισαν να το κατοχυρώσουν σαν όνομα. Και τους αξίζει κάθε εύσημο, απο τη στιγμή που κατέγραψαν το ζωικό κεφάλαιο της χώρας τους απο το 1915, προχώρησαν σε γενετική βελτίωση με έρευνα, υπομονή και κόπο, ώστε, μετά απο έναν αιώνα, να προσφέρουν στους πλούσιους κρεατοφάγους του κόσμου ένα μοναδικό έδεσμα.

Η Ελλάδα παράγει φέτα με γάλα απο πρόβατα Lacaune, κρέας απο μοσχάρια Limouzin, γάλα απο ευρωπαϊκές ασπρόμαυρες αγελάδες. Γιατί όχι και μοσχάρι τύπου Kobe μέσω Ιταλίας και Γερμανίας ( ούτε καν κατευθείαν απο την πηγή!) Οι βιομηχανίες μεταποίησης προϊόντων ζωικής προέλευσης δεν ενδιαφέρονται να διορθώσουν τα κακώς κείμενα, και γιατί άλλωστε; Οι ατομικές κτηνοτροφικές εκμεταλλεύσεις προσπαθούν να επιβιώσουν με κάθε τρόπο, και καλά κάνουν. Οι χαμένες ευκαιρίες χρεώνονται σαν ευθύνη της πολιτείας, που δεν νοιάστηκε πριν απο 30-40-50 χρόνια και μας έκανε μόνιμους πελάτες των “εξελιγμένων” χωρών…